„Edukacja do starości – innowacja czy konieczność?” pod takim hasłem 29.11.2024 r. w Opolu odbędzie się konferencja – wykład, rozmowa, debata, warsztat.
Bo tak właśnie ją zaplanowaliśmy.
Najpierw pochylimy się nad zagadnieniem „edukacja do i o starości”, bo to ważne, abyśmy wszyscy rozumieli czym jest, po co jest, czuli jak ważną ma do spełnienia rolę i żebyśmy wszyscy zobaczyli siebie jak wypełniamy tę edukację treściami.
Potem zaprezentujemy Wam wyniki naszych badań, które właśnie przeprowadzamy wśród kadry pedagogicznej i uczniów.
Jeśli chcesz wziąć w nich udział i mieć wpływ na wyniki linki do ankiet znajdziesz tutaj
Podzielimy się także wynikami naszych działań „detektywistycznych”. Członkinie zespołu eksperckiego dr Joanna Wawrzyniak, Agnieszka Buśk i Alicja Przepiórska Ułaszewska postanowiły dokonać analizy wizerunku osób starszych podręcznikach szkolnych, prześledzić ile miejsca zajmuje temat wieku w programach nauczania, a także przyjrzeć się temu czy w edukacji pozaformanej jest przestrzeń na doświadczanie edukacji o i do starości.
Zaplanowaliśmy także debatę z udziałem ekspertów a na koniec krótki warsztat.
Jeśli to brzmi ciekawie a przede wszystkim pracujesz w szkole, instytucji edukacyjnej, oświatowej, odpowiadasz za politykę edukacyjną czy społeczną, reprezentujesz organizację pozarządową, aktywną na polu edukacji to zapraszamy Cię do wzięcia udziału w konferencji.
Żeby się zarejestrować wystarczy wypełnić zgłoszenie na konferencję które znajduje się tutaj a my odezwiemy się do Ciebie.
Honorowy patronat nad konferencją objęła Pani Marzena Okła-Drewnowicz, Minister ds. Polityki Senioralnej oraz Pani Senator Agnieszka Kołacz- Leszczyńska.
A naszymi partnerami są
Konferencja jest częścią projektu pn. „4 AGE”, który realizujemy w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030 PROO Priorytet 4 a który jest finansowany z Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego.
A dlaczego zajmuje nas temat edukacji do i o starości?
Bo jak przed laty napisała Simone de Beauvoir „los starca zależy od kontekstu społecznego”.
To więc sposób myślenia o osobach starszych i starości, podzielane społeczne przekonania znajdują wyraz w stereotypach na temat osób starszych, które ostatecznie mogą i, niestety, prowadzą do dyskryminacji tej grupy. Odbywa się to na różne sposoby. To sposób, w jaki członkowie społeczności odnoszą się do swoich i cudzych myśli i przekonań dotyczących tematów społecznych. Sposób myślenia o seniorach ma kluczowe znaczenie zarówno dla jakości podejmowanych inicjatyw, jak i codziennych relacji z osobami w jesieni życia.(Maria Kielar-Turska, Starość, jak ją widzi psychologia. Siła umysłu w starości).
To od społecznego przekazu zależy stosunek młodzieży do osób starszych w komunikacji miejskiej czy kolejce w sklepie lub to czy jako czterdziesto- czy pięćdziesięciolatkowie boimy się starości i popadamy w gerontofobię, chcąc zatrzymać czas czy zaprzeczyć jego upływowi.
To również przekonania, wiedza utrwalona, ugruntowana przekazami międzypokoleniowymi i gotowość do dzielenia się swoimi emocjami, myślami, wyobrażeniami itp. z ważnymi innymi. Ten aspekt ma wielkie znaczenie dla budowania długotrwałych międzypokoleniowych relacji, opartych na uczciwości i wzajemnym szacunku.
W Fundacji Via Salutis przygotowujemy także nową ofertę programową skierowaną do szkół, a dotyczącą edukacji do i o starości właśnie. Z Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich #PROO1 a opracowujemy materiały, które wesprą nauczycieli we wprowadzaniu tego ważnego tematu podczas zajęć lekcyjnych. Będą to scenariusze zajęć, karty pracy i zestaw ćwiczeń do wykorzystania. Zanim je opublikujemy, zaprosimy chętnych nauczycieli na szkolenie pilotażowe. To plany do końca czerwca 2025 r. dlatego już dziś badamy, przyglądamy się, rozmawiamy, pytamy nauczycieli i uczniów, jak rozumieją tę edukację i jakie jej zastosowanie praktyczne widzą jako korzyść dla siebie samych.
„Starości nie należy kojarzyć z biernością, z czekaniem, lecz musi ona być postrzegana jako droga ku życiu.” (Tłoksiński). Ta metaforyczna droga ku życiu to edukacja. „Człowiek, jeśli chce pozytywnie się zestarzeć, musi podjąć autoedukację, stać się podmiotem procesu kształcenia. (…) Jednostka sama tylko może kształtować siebie. Nikt za nią nie może rozwijać się ani uczyć. Można pomóc w uczeniu się, nauczyć uczyć się, ale samo uczenie się, jak i rozwój, wzrost jest procesem samodzielnym”. (Czerniawska ). Człowiek w żadnym wieku nie jest zwolniony z ustawicznej pracy nad sobą. Jego powinnością staje się dążenie do harmonijnego współistnienia ze światem, otoczeniem. Uczenie się starości, czyli edukacja gerontologiczna, jest udziałem nas wszystkich, wszystkich pokoleń.
Wyróżniamy cztery zakresy owej edukacji: edukacja o /do -, dla- , w – i przez starość.
A czym są ?
- edukacja do starości, to przygotowanie się do roli seniora,
- edukacja dla starości, jej istotą jest proces przygotowania i zawodowego doskonalenia kadr do pracy z seniorami,
- edukacja w starości (to uczenie się w starości), a więc oddziaływania kierowane do uczących się seniorów
- edukacja przez starość, wyrażającą się poprzez międzypokoleniowy dialog, przekaz ponadczasowych, fundamentalnych wartości, kreowanie pożądanych postaw, odczarowywanie społecznych mitów i stereotypów. To edukacja także o starości.
Zofia Szarota w “Uczenie się starości” pisze, że bez edukacji do starości i w starości nie będzie edukacji przez starość.
Podczas konferencji będzie okazja do wysłuchania Pani Profesor Szaroty podczas wykładu
„Edukacja gerontologiczna: nauczyć się starości”.